Ciemna strona mocy, czyli trzewia

Kilka faktów z okazji ukończenia 18 tygodni. Czuję się świetnie, od samego początku zresztą, i naprawdę nie mam na co narzekać. Raczej staram się skupiać na wesołych okolicznościach przyrody (przyrody sensu stricto). Ale wyłania się kilka rzeczy, które nieco utrudniają codzienność. Ot, na przykład:

• Ciągle rozwiązują mi się sznurówki i coraz mniej mogę się schylać, żeby temu zaradzić. Zaraz przestanę sięgać lub stracę dech. A nie wszędzie są murki, na które mogę oprzeć nogę.
• Żeby wyczłapać się z samochodu, muszę się rozbujać, żeby wykorzystać siłę bezwładności i inne zasady fizyki.
• Do biedronki jest coraz bardziej pod górkę. Łapię zadyszkę przy zwykłym marszu i wspinaniu ponad pierwsze piętro. Gdy na zajęciach wdrapałam się na trzecie, żeby zrobić sobie herbatę, musiałam odczekać i odsapać swoje przez dobrych kilka minut.
• Zadyszkę łapię także całkiem niespodziewanie podczas… leżenia. No normalnie: leżę sobie i nagle się zmęczyłam. 
• Mam wrażenie, że dół brzucha wypełniają kamienie, żeby nie powiedzieć… bajbory.
• Brzuch rośnie, choć ja tego nie czuję. Nie swędzi za bardzo, nie naciąga się (no ale zapasu trochę miał). Gdy leżę na boku, to czuję, że on leży obok. 
• Waga: 2,20 kg do przodu.
• Ruchów dziecka jeszcze nie czuję, choć odczuwam (ewentualnie: zauważam) wiele nowych doznań sensorycznych z wnętrza. Mam jednak wrażenie, że w środku dochodzi do dokumentnej demolki, przemeblowania i poprzestawiania bebechów. Chyba robi się ciasno.
• Najbezpieczniej się czuję, gdy w pobliżu jest zaciszna toaleta, do której biegam co chwila z różnymi sprawami. To przez tę demolkę!
• Egzystowanie bez stanika grozi zmoczeniem koszulki w odcinku biustowym.

Nie jest źle. Cyrk pewnie zacznie się po 30. tygodniu. Ale odnotowuję ku pamięci.