Glutamino pomidorowe

Ktoś na poprzednim zjeździe na studiach, 2 tygodnie temu, narobił mi trochę kłopotu. Większość z nas przyjeżdża z daleka. Na mnie po zajęciach czeka zazwyczaj pyszny obiadek, ale reszta musi sobie radzić inaczej. Dziewczyny dogadzają sobie: a to zamówią pizzę, a to skuszą się na pierogi, a to wybiorą chińskie. Ja mam zawsze zapas kanapek, jabłek i monet do automatu.
Wydaje mi się jednak, że przez pół niedzieli czułam zapach zupki pomidorowej z papierka. Gdy Tomek odbierał mnie po zajęciach, oznajmiłam, że musimy odwiedzić biedronkę, żeby kupić taką zupkę. Ale to natychmiast. Plany jednak były inne, bo pojechaliśmy na obiad do rodziców Tomka, gdzie zupełnie przypadkowo (naprawdę) czekała przepyszna i przezdrowa zupa pomidorowa ze świeżych pomidorów.
Była naprawdę boska, a jednak skończyło się w Biedronce na regale z zupkami. Glutaminiany zwyciężyły. Od tamtej pory co chwilę ta chętka wraca, czy to na obiad, czy na śniadanie. Nieważne. Kilka razy jeszcze odwiedziłam biedrę w tym celu.

Dziś nastąpiło olśnienie z oburzeniem. Zastanawiałam się, czy to, że jak zjem coś konkretnego (nie przekąskę, tylko danie raczej) i Natalka zaczyna podskakiwać w środku, to znaczy, że lubi czy nie lubi? Cieszy się czy się nie cieszy? Smakuje czy nie smakuje? Bo jak zjadam coś słodkiego, to reakcja jest szybka i w miarę wytłumaczalna (że glukoza, że energia). Ale reszta?
Tomka zainteresował fragment „smakuje czy nie?”. Wytłumaczyłam, że podobno wody płodowe nabierają smaku jedzenia, które zjadła mama i dziecko rozpoznaje te smaki, uczy się ich i wyrabia gust. No i oburzenie:

— Jak to? Trzymasz nasze dziecko w zupce pomidorowej???

Grafika pochodzi ze strony: http://www.xn--spiarnia24-kjc.pl/en/amino-instant-63g-pomidorowa.html