Czas tak leci, że człowiek się nie obejrzy, a z poranka robi się osiemnasta. Chciałoby się czas zatrzymać i nie dać mu uciekać więcej.
Zobaczymy, na ile wystarczy wytrwałości i samozaparcia, na ile czasu i chęci, ale postanawiam ku pamięci swojej i nie tylko swojej każdy tydzień życia Natalii krótkim opatrzyć podsumowaniem.
Natalia
Pierwszy tydzień jawił się pod znakiem trzech najważniejszych funkcji życiowych: jedzenia, wydalania, odpoczywania. Ssania, robienia kup i spania. Okazało się, że obsługa takiego noworodka-świeżaczka jest bardzo prosta.
- Jak śpi, to niech śpi.
- Jak płacze, to chce jeść, więc daj mu pierś.
- Co jakiś czas sprawdź pieluchę i w razie potrzeby ją wymień (bo, zdaje się, Natalia nie sygnalizuje, że jej coś za mokro).
Zgodnie więc z osobiście odkrytą i opracowaną instrukcją tak postępowałam. Najpierw w szpitalu, potem w domu. Niestety punkt pierwszy nieco nam namieszał w tym postępowaniu i miał zgubny wpływ na punkt drugi, o czym napiszę osobno w notce o mlecznej drodze.
Nasze dnie układają się mniej więcej w sekwencje: 1—2—2—2—2—3—2—2—1—2—3—2—2—1 […]. Bez względu na porę dnia i nocy.
Najtrudniej jest oszacować, przewidzieć i odgadnąć, kiedy nastąpi „3”. Bo tak. Jak wymienimy pieluchę zaraz po obudzeniu, to na 95% będziemy musieli powtórzyć czynność w ciągu następnych 20 minut karmienia. Jak postanowimy przechytrzyć system i zaczniemy karmić, czekając na zapełnienie pieluchy, to wyjdzie na to, że najedzone i ululane mlekiem dziecko trzeba rozbudzić przewijaniem. A potem zabawa od nowa. Taki level up na razie.
Ponadto po szpitalnym ciągłym spadku wagi nareszcie we wtorek odbiła w górę, o czym przekonałam się dzięki błyskawicznie zorganizowanej wizycie położnej środowiskowej (ha! kto ją miał dzień po wyjściu ze szpitala?). Mama dumna z córki i własnych piersi.
Smoczka nie podajemy, bo to aż szkoda nie dać w tym czasie cyca. A niech je dziewczę, na zdrowie!
Próba smoczkowa co prawda była, w czwartek, gdy jechaliśmy do szpitala zdjąć moje cesarskie szwy. Wszak (jeszcze?) nie sięgam piersią do fotelika z siedzenia obok. Natalia jednak nie życzy sobie w paszczy ciał obcych niedających mleka, więc wypluła smoczek po 5 sekundach. Ale zdążyła w tym czasie zasnąć (sic!).
Ja
W ciągu tygodnia osiągnęłam sylwetkę wyprostowaną. W sumie nieźle się to wszystko pogoiło. Mogę się podnosić z łóżka, schylać, śmiać, delikatnie kasłać i aserkuracyjnie kichać, nie rozpadając się przy tym. W czwartek pojechaliśmy ściągnąć moje szwy i położna była zachwycona blizną i twierdzi, że nie będzie konieczne żadne smarowanie, masowanie, cudowanie. Ale zobaczymy. Ja jej wciąż nie widziałam jeszcze.
Zdążyłam zaliczyć krótki, ale bardzo usmarkany baby blues w szpitalną sobotę, co na pewno opiszę bliżej przy okazji historii drogi mlecznej. Dość powiedzieć, że dziwne to zjawisko, kiedy w głowie szumią dwie osoby: jedna ryczy, a druga (w tym samym czasie) z boku obserwuje tę pierwszą i wie, że to normalne, że hormony i że wszystko będzie dobrze.
Po tym tygodniu mam minus dziesięć kilogramów. Zostało trzy i pół do wagi sprzed ciąży. Ale ambicje sięgają znacznie dalej.
Nowości
Nowe jest wszystko. No wiadomo. Ale poza tymi oczywistymi nowościami staramy się urozmaicać nasze rodzicielstwo o kolejne nowości, na które uparłam się już w ciąży.
- W środę nastąpiło pierwsze próbne chustowanie. Typ kieszonka. Ćwiczona na sucho, jeszcze z brzuchem (który przeszkadzał). Dało radę, w miarę stabilnie, choć główkę wolałam asekurować. Natalia przespała w niej ze 3 godziny. Jak ona grzeje!
- W środę także zaczęłam używać pieluch wielorazowych. Natalia jest w nich 2 razy większa. Jeszcze trochę musi do nich urosnąć, bo w nocy sikantusy wylatują bokiem. Ale dajemy radę.
- W czwartek pojechaliśmy (po szpitalu) do rodziców Tomka. Było drugie zapoznanie z dziadkami, pierwsze z ciocią i pierwsze z psami (oprócz mojego, bo jeszcze nie jest na to gotowy).
Jednym słowem — tydzień udany. Tydzień bez żadnych większych problemów, bez dolegliwości. To niesamowite, że dostajemy takiego czystego noworodka. Zdrowego, gładkiego, zadbanego. I dopiero zetknięcie ze światem powoli psuje to tu, to tam różne rzeczy. Ale to wszystko przed nami.
13 komentarzy
Zostaw komentarz
This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.
haha:) mam te sam problem z przewijaniem. Ale u nas z racji że mały je na raty i z przerwami to zwykle pieluchę zmieniam po pierwszym posiłku a później znów dojada.
U nas smoczek przydaje się przy zasypianiu bo Grześko nie zasypia przy piersi a ma silną potrzebę ssania to sobie pociumka, zaśnie i wypluje.
Też staram się odczekać do pierwszej czy drugiej przerwy z przewinięciem. Ale a) nie zawsze przynosi to pożądany efekt, bo kupa i tak będzie PO, b) czasem na starcie jest tyle, że się zlituję ;)))
Uomatko! Dzidzia!!!! (wczoraj w markecie gdy usłyszałam z daleka płacz malutkiego dziecka, to miałam zew – chciałam biec i dać mu cyca 😉
Instrukcję zanotuję na odwrocie planu porodu chyba 😀
Z pieluchowaniem i chustowaniem – jesteś moim idolem! Ja daję sobie ze dwa tygodnie na to 😉
Ee, to trochę tak z nudów. Bo Mała taka jakaś grzeczna, że przez pierwsze dni siedziałam i nie wiedziałam, co ze sobą robić (a ona spała). Ale zmienia się, zmienia 😀
To widzę, że problem z przewijaniem jest dość powszechny, bo u nas to samo 😉 Ja zwykle robię tak, że przewijam przed karmieniem. Kiedy Lenka robi qpę, to nie da się tego przeoczyć (gniecie, czerwieni się, a z pupy dochodzą głośne fanfary). Jeśli więc nie ma tego typu oznak, nie przewijam już po karmieniu. Zakładam, że nawet jeśli się posikała, to jakoś wytrwa w tych sikach do następnego karmienia (o, ja, zła matka), a przynajmniej nie będziemy jej wybudzać ;))
Hehe, nie da się przeoczyć, fakt. I ta błogość na twarzy tuż po…
Ale najgorsze jest, jak się już wszystko uda. I nakarmić, i przewinąć, znów nakarmić, odbić i nie obudzić, ułożyć w łóżeczku i nie obudzić iiiiii… wtedy te fanfary! Aaaa!
Ja miałam wizytę położnej środowiskowej dzień po wyjściu ze szpitala 🙂 W poradni, do której należę taka jest norma. Miałabym w dniu wyjścia ze szpitala, ale Mąż dopiero na drugi dzień rano pojechał zgłosić nas do poradni.
Podziwiam Cię, że odważyłaś się tak szybko chustować, i to jeszcze po cesarce 🙂 My, chociaż od początku wiedzieliśmy, że będziemy to robić, zaczęliśmy dosyć późno. Pisałam o tym u mnie na blogu. Chustowanie jest super i wręcz uzależnia 🙂
Baby blues też przechodziłam (i też o tym pisałam). To strasznie dziwne uczucie, mieć takie ogromne powody do szczęścia, a chce się płakać. Na szczęście mija 🙂
Pozdrawiam!
Ukłony i wiwaty dla Natalii za wyplucie smoka! (Usnęła, bo nie chciała, żebyś znowu go jej podała ;p ;D ).
Słodkie ma te pucułki 🙂 Kieszonka jest the best, my na początku próbowaliśmy kołyski, ale kieszonka jest milion razy lepsza.
Co do wagi: Niunia od Wielkanocy przytyła kilogram, a ja kilogram schudłam! Przed ciążą i karmieniem rzecz dla mnie nieosiągalna.
PS
Sprawdź maila w wolnej chwili.
haha, no tak to jest – maluszki początkowo są niebywale sprawną, choć tak niepozorną, fabryką kupek 😀 u nas kupisko było co ok 1,5 godziny 😉 gratulacje chustowania! i w ogóle tego, że tak fajnie sobie radzicie… 🙂 oby tak dalej!
Lepiej przewinąć przed bo po mała może ulewac. Moj mlodszy zawsze w trakcie karmienia robił kupę. Zasypial przy cycu i niestety musialam budzić. Piękne chwile razem cieszcie sie ile sie da.
Ja nie przewijałam po karmieniu, spałą w kupie. Nie zaszkodziło 😛 poza tym, nasze próby smokowe kończyły się odruchami wymiotnymi, dzięki czemu żyjemy bez smoka i jesteśmy szczęśliwi 😀 Powodzenia 😀
Oj z jedzeniem mamy to samo, albo przebierzemy przed karmieniem, a i tak za chwilę zrobi, a jak po amciu to cały rozbudzony
Coś widzę, że Natalka ma niecny plan zrobienia sobie z mamy smoczka…Może moja córka jej doradzała?!