Tydzień 19: krzyki, knowania, gaworzenie

Tydzień znów pochłonęły przetwory, o czym doniosę (niezbyt doniośle), tymczasem skupiam się na córce, bo u niej dużo się działo. Tak dużo, że początek 19. tygodnia wydał mi się w jego końcu odległy i mglisty.

Natalia

Zaczęła krzyczeć. Krzyk ten nie oznacza — jak do tej pory — nudy ani zniecierpliwienia. Jest następcą plucia, gruchania i abwri. Jest, jak się zdaje, kolejnym i jednym z wielu etapów rozwoju mowy, o których nie miałam pojęcia, czytając o tym tylko w książkach. I to chyba o to swego czasu pytała mnie Juti — cóż, Natalka musiała do tego dojść sama, żebym zobaczyła, o co chodzi.
Krzyczenie jest równie rozśmieszające jak wcześniejsze odmiany głużenia. I szybko mija. U nas trwało kilka dni i nastąpił powrót do plucia i puszczania baniek.
Oczywiście uchwycić to na filmie graniczy z cudem, bo gdy dziewczę moje kochane zorientuje się, że ją nagrywam, zamyka buzię na kłódkę i udaje, że to nie ona. Ale coś tam się jednak udało sfilmować.

Na sam koniec tego tygodnia odnotowaliśmy kolejny krok milowy, choć na razie jeden samotny. Pierwsze bububube, czyli pierwsze Natalkowe gaworzenie. Zapisuję w kalendarium 11 września, odczaruję sobie datę!

Leżenie na brzuchu wróciło do łask. I tak, i nie. Już się nie przewraca co i rusz na plecy. Chętniej za to ćwiczy pompki i podpór na dłoniach. Ponadto robi coś, czego jeszcze nie rozumiem, tj. rozrzuca ręce na bok, podpierając się na mostku i — się wkurza. To na bank coś znaczy, coś chce tym osiągnąć i do czegoś się przygotować. Do czego — nie wiem. Przy okazji zapomina czasem, jak się odkopyrtnąć na plecy i strasznie przy tym frustruje.

Ja

Robiłam pompki z Natką.
Babskie.
Makabra.
Od jutra — wiadomo co!